شفاف مثل نور بود

                         بزرگ ، همچو کوه

                              آرام ، به پهناوری دشت وسیع

                                     مهربان تر ز نسیم

                                             آسمانی علم در سینه ی خود

                                                   هیبتش چون دریا

                                                           گرمی اش ، مطبوع تر از آفتاب

                                                                 رنگ او ، رنگ خدا

                                                                 در وقار ، همچو گل یاس

                                               و در وقت حضور ، مثل خورشید پر از گرما بود

                     لیک صد حیف که پر پر کردند ..........

                                  گل اندیشه ی نازک خاطر

                                        و بریدند ، گلوی خورشید

                                              زخمه بر ماه زدند

                                                  خاطر عاطفه را آزردند

                                                      رشته ی نور جدا شد ........

                                                          و غم هجرن دریا ، ماند بر سینه ی ما

                                               یاد استاد بخیر ........

                                    یاد آن خلوت مهتابی استاد بخیر ......

                                   یاد آن موج گریزان که دگر باز نگشت ...