کشفیات جدید درباره کشف فواید شکر چه می گوید؟ پزشکان دیگر شکر را به دلیل کشف جدید در مورد فایده آن جدی می گیرند ! پزشکان با انجام تحقیق بر روی شکر دریافتند که شکر می تواند یک روش درمان موثر برای درمان زخم هایی باشد که آنتی بیوتیک ها بر روی آن ها اثر ندارند و درمان زخم با شکر می تواند بسیار مفید باشد.

شکر باعث از بین بردن رطوبت زخم می گردد و در نتیجه از عفونت آن جلوگیری می کند

درمان زخم با شکر

موسی موراندو، زمانیکه در یک روستای فقیر در زیمبابوه در زمان کودکی  زندگی می کرده است بعد از افتادن از صخره ها بر روی زخم خود شکر می گذاشته است. او در این مورد می گوید: در زمان کودکی به دلیل فقر، پدرم زمانیکه زخمی بر روی بدنم ایجاد می شد با اندک پول خود سریعا شکر خریداری می کرد و آن را بر روی زخم من می گذاشت و زخم به طور معجزه آسایی درمان می شد. او در سال 1997 این موضوع را کشف کرده بود. اما در ادامه می گوید: زمانیکه به عنوان پرستار در بیمارستان انگلیس شروع به کار کردم متوجه شدم که آن ها برای درمان زخم از آنتی بیوتیک استفاده می کنند و به این باور رسیدم که کار پدرم اشتباه بوده است!

در حال حاضر پزشکان به پیشنهاد موراندو برای درمان زخم با شکر چراغ سبز نشان دادند.

دیگر پیشنهاد مرندو جدی گرفته می شود. او که در حال حاضر استاد دانشگاه وولهرهمپتون در رشته پرستاری است. به دلیل تحقیق در این زمینه توانست موفق به کسب جایزه Journal of Wound  Care(مجله مراقبت از زخم) شود.

بعضی از زخم ها مخصوصا در صورت عفونت با سختی با آنتی بیوتیک درمان می شوند.به همین دلیل می توانند از شکر برای درمان زخم استفاده کنند. در بسیاری از نقاط جهان مردم پول کافی برای خرید آنتی بیوتیک را ندارند. از این رو درمان زخم با شکر برای این افراد می تواند مثل یک معجزه باشد. البته که این درمان مخصوص به نواحی فقیر نشین نیست بلکه این درمان با سرعت هر چه سریعتر در انگلیس در حال تحقیق است.

شکر باعث خشک شدن زخم می گردد؟

مارانو به شما می گوید که برای بهبود زخم نیاز به پودر قند و  یک باند دارید. برای این منظور مقداری شکر بر روی زخم بریزید و آن را با باند ببندید. شکر باعث از بین بردن رطوبت زخم می گردد و در نتیجه از عفونت آن جلوگیری می کند. این تحقیق در سرتاسر دنیا طرفداران زیادی پیدا کرده است. موراندو قصد دارد این تحقیق خود را در بیمارستان های انگلیس عملی کند ولی برای انجام آن به سرمایه گذار احتیاج دارد و شرکت های داروسازی نیز به دلیل منفعت نداشتن برای آن ها از او حمایت نمی کنند. در تحقیقات انجام شده توسط موراندو مشخص شد که زمانیکه غلظت شکر پایین بوده است، باکتری ها به سرعت رشد کرده اند اما با بالا بردن غلظت شکر باکتری ها محدود می شوند.

موراندو این آزمایشات را در زیمبابوه، بوتسوانا و لسوتو انجام داد. یکی از بیماران زنی بود که زخم بر روی پایش داشت و در این مورد می گوید: او می گوید 5 سال مداوم این زخم بر روی پای من وجود داشت و درمان نمی شد و دکتران قصد داشتند پای من را قطع کنند تا اینکه با موراندو در بیمارستان آشنا شدم او به من گفت که هر روز مقداری شکر بر روی زخم پاهای خود قرار دهم نتیجه باور کردنی نبود زخم پای من درمان شده بود! این مثال روش درمان شکر را به خصوص برای افرادی که قادر به مصرف آنتی بیوتیک نیستند، افزایش داده است.

آیا این درمان برای افراد مبتلا به دیابت نیز مفید است؟

موراندو مطالعات بالینی خود را بر روی 41 بیمار در انگلستان تکمیل کرد. نتایج آزمایشات او هنوز منتشر نشده است.یکی از سؤالات مورد پرسش از موراندو که در بسیاری از کنفرانس های ملی و بین المللی سخنرانی کرد، این بود که آیا ممکن است بیماران دیابتی که دچار زخم در ناحیه پاهایشان هستند نیز این روش اعمال شود؟

سطح گلوکز در خون بیماران مبتلا به دیابت باید کنترل شود و ریختن قند باعث افزایش سطح گلوکز خون نمی شود.در روش درمان با  شکر، موراندو گفت که هنگامی که شکر بر روی زخم ریخته شود، میزان گلوکز خون  افزایش نمی یابد او در این زمینه می گوید  که درمان زخم با شکر نیز در بیماران دیابتی موفق بوده است.

استفاده از شکر در درمان زخم، روش بسیار قدیمی در کشورهای در حال توسعه است. دنیای پزشکی اهمیت و استفاده از شکر را در درمان زخم ها توسط موراندو آموخت و به تحقیقات در این زمینه نیز ادامه می دهند.

در درمان حیوانات نیز از شکر استفاده می شود !

موراندو گفت که در حالی که تحقیق در مورد انسان ادامه دارد، مورین مک مایکل، دامپزشک در ایالات متحده، چندین سال به همین روش بر روی حیوانات آزمایش کرده است او  استدلال کرد که استفاده از شکر و عسل در درمان زخم های حیوانات در سال 2002 آغاز شد و عسل و ارتباط آن در درمان زخم حداقل به اندازه شکر موثر بوده است. با این حال، چون عسل گرانتر از شکر است، درمان شکر می تواند به توده های وسیع تر انجام شود.

چرا نباید شب ناخن بگیریم؟

ضرر و زیان های ناخن گرفتن در شب از افسانه های قدیمی است که در برخی جاها توجیهات به ظاهر علمی نیز برای آن ارائه شده است. ظاهر این افسانه در حدی بدوی و ساده لوحانه است که پرداختن به آن شاید لازم نباشد ولی با توجه به انعکاس نسبتاً زیادی که این خرافه اخیراً در بین شبکه های اجتماعی فارسی زبان پیدا کرده است ناچاریم به آن بپردازیم.

گرفتن ناخن ها در شب باعث از بین رفتن کلسیم ذخیره شده خواهد شد

در کشف دلیل علمی ممنوعیت ناخن گرفتن در شب گفته شده است

طبق تحقیقات اخیر دانشمندان مشخص شده که کلسیم اضافه بدن در ساعات پایانی روز در ناخن ها جمع می شود و از ناخن ها به عنوان انبار موقت کلسیم بدن استفاده می شود و این کلسیم اضافی در ساعات آغازین روز به گردش خون باز می گردد و مورد مصرف قرار می گیرد. گرفتن ناخن ها در شب باعث از بین رفتن این کلسیم ذخیره شده خواهد شد. همچنین کمبود کلسیم اولین آثارش در بینایی مشاهده می شود.

از کارهای مستحبی که دین اسلام بر آن تأکید می کند، گرفتن ناخن است به هر صورتی که باشد، البته بهتر است در روز جمعه باشد و از انگشت کوچک دست چپ آغاز و به انگشت کوچک دست راست تمام شود‏.

در نتیجه در هر وقت از شب یا روز باشد جایز است، و بنا بر جست و جویی که صورت گرفت، روایتی مبنی بر کراهت گرفتن ناخن در شب یافت نشد. پس دیگر بحث از علّت کراهت مطرح شده، معنا ندارد.

همچنین روایتی درباره به چاه انداختن ناخن یافت نشد. اما آنچه در روایات آمده این است که مستحب است بعد از چیدن ناخن، آن‌ را دفن‏ کرد.

شایعه ی مطرح شده مبنای علمی ندارد و علاوه بر اینکه کلسیم در ناخن ها ذخیره نمی شود مکانیزمی نیز برای ذخیره شدن این کلسیم در شب و بازگشت دوباره‌ی آن به بدن در روز وجود نداد. مشخص نیست هدف این شایعه پردازی چه بوده است ولی به احتمال زیاد توجیهی برای یک افسانه ی قدیمی است:

بر اساس یک افسانه ی ژاپنی ناخن گرفتن در شب می تواند به مرگ منجر شود، عمر را کوتاه کند و ارواح خبیثه را جذب کند. همچنین برخی اعتقاد داشتند که بخشی از روح شما در ناخن هایتان قرار دارد و گرفتن آن در شب باعث می شود بخشی از روح خود را در شب پر از ارواح خبیث آزاد کنید.

در قدیم به علت کمبود نور در هنگام ناخن گرفتن در شب ممکن بود به خود صدمه بزنند تقویت باور ممنوعیت ناخن گرفتن در شب می تواند بازی ماشین ریشه در زمانی داشته باشد که نور کافی در شب وجود نداشت و انسان ها از نور آتش و چراغ به عنوان روشنایی استفاده می کردند و ناخن های خود را با وسایل نوک تیز می گرفتند، کمبود نور و استفاده از این وسایل می توانسته است باعث شود انسان ها در هنگام ناخن گرفتن در شب به خود صدمه بزنند. همچنین در این حالت ممکن بود تکه های ناخن در غذای انسان بیفتد و مشکلاتی برای او بوجود بیاورد.

آشنایی با بیماری دیابت

مجموعه: گزارشهای علمی

دیابت یا بیماری قند هنگامی بوجود می آید که هورمون انسولین - عامل تنظیم کننده قند خون - یا به اندازه کافی در بدن تولید نمی شود یا بافت های بدن به آن به درستی پاسخ نمی دهند.

دیابت نوع 1 یا دیابت نوجوانان، که نوعی بیماری خودایمنی است

در نتیجه سوخت و ساز قند در بدن مختل می شود و قند خون از حد طبیعی خود بالاتر می رود، و در نهایت علائم شاخص دیابت به صورت پرخوری، پرنوشی و پرادراری ظاهر می شود.

هورمون انسولین که از سلول های جزایر لانگرهانس در غده لوزالمعده به درون خون ترشح می شود، کارکردهای مختلفی در بدن دارد، و از جمله ورود قند  را از خون به درون سلول ها تسهیل می کند تا سلول ها بتوانند برای تامین انرژی خود از آن استفاده کنند.

در صورت کمبود یا عدم تاثیر انسولین قند نمی تواند وارد سلول ها شود، در نتیجه قند خون بالا می رود. بالا رفتن قند خون علاوه بر ایجاد علائم حادی که در بالا به آن اشاره شد، در دراز مدت باعث آسیب رساندن به تقریبا هر عضو حیاتی بدن از جمله قلب، مغز، چشم، کلیه ها و ... می شود.

دیابت را بر حسب علت ایجاد بیماری به دو گروه تقسیم می کنند:

دیابت نوع 1 یا دیابت نوجوانان، که نوعی بیماری خودایمنی است و در نتیجه تخریب نابجای سلول‌های مولد انسولین بوسیله دستگاه ایمنی بدن رخ می‌دهد. علت این بیماری که معمولا افراد را در سنین نوجوانی درگیر می‌کند، دقیقا مشخص نیست و علاجی هم برای آن وجود ندارد.

این بیماران مجبورند از همان ابتدا با تزریق انسولین خارجی کمبود این هورمون را در بدن رفع کنند و قند خود را در حالت عادی نگه دارند.

دیابت نوع 2 یا دیابت بزرگسالان معمولا در میانسالی بروز می‌کند و  زمینه ارثی در ایجاد آن دخیل است. این نوع دیابت به علت مقاومت پیدا کردن سلول‌های بدن به انسولین رخ می‌دهد.

لوزالمعده مبتلایان به این نوع دیابت انسولین تولید می‌کند، اما این مقدار آنقدر کافی نیست که سطح قند خون یا گلوکز را در حد عادی حفظ کند. یک عامل مهم در ایجاد مقاومت به انسولین و بالارفتن قند خون در این بیماران چاقی آنهاست.

دیابت نوع 2 نیز علاجی ندارد، اما کارهای مختلفی می‌توان برای اداره درمانی و نیز پیشگیری از آن انجام داد. برای کنترل و جلوگیری از این بیماری باید رژیم غذایی سالم مصرف کرد، به مقدار کافی ورزش کرد و وزن خود را متعادل نگهداشت.

بیمارانی که این اقدامات در آنها موثر واقع نشود، معمولا تحت درمان با قرص های خوراکی پایین‌آورنده قند خون قرار می گیرند؛ البته ممکن است در درازمدت این قرص ها تاثیر خود را از دست بدهند و بیمار مجبور شود با تزریق انسولین قند خون خود را طبیعی نگهدارد.

کنترل دقیق دیابت و طبیعی کردن قند خون در هر دو نوع این بیماری می تواند باعث جلوگیری از بروز عوارض دراز مدت تهدید کننده حیات ناشی از آن شود و عمر طبیعی بیماران را تضمین  کند. دیابت نوع 2 بسیار شایع ‌تر از دیابت نوع یک است به طوری که 90 تا 95 درصد بیماران به نوع 2  دیابت مبتلا هستند.